Tuning into Resilience: A Conversation with Andrijana Serafimovska

Ontmoet projectambassadrice Andrijana en ontdek hoe familie en muziek de steunpilaren werden tijdens haar kankerbehandeling. Lees hoe het stellen van grenzen, het koesteren van kleine vreugden en het opkomen voor kinderkankerpatiënten haar leidende principes werden.

Wat is je naam? Hoe oud ben je? Waar kom je vandaan?

Mijn naam is Andrijana Serafimovska. Ik ben 26 jaar oud en ik kom uit Skopje, Macedonië.

Wat is je diagnose?

Toen ik 12 jaar oud was, kreeg ik de diagnose osteosarcoom.

Hoe en wanneer kwam je achter je diagnose?

Toen ik 12 jaar werd, kreeg ik intense pijn in mijn knie. Na een paar weken kreeg ik een röntgenfoto en ik werd meteen doorgestuurd naar een orthopeed in de staatskliniek. Binnen een paar dagen werd er een biopsie gedaan waaruit bleek dat ik een osteosarcoom had en in augustus 2009 begon ik met mijn chemotherapiebehandeling. Mijn vader zat samen met mijn moeder naast mijn bed in het ziekenhuis na de biopsieoperatie en vertelde me de diagnose en de behandeling.

Wat heeft de reis door kanker je geleerd?

Deze reis heeft me geleerd dat ik veerkrachtiger ben dan ik denk en dat wonderen gebeuren. Ik heb geleerd dat ik veel meer bevoorrecht ben dat ik de steun van mijn familie heb gehad en de mogelijkheden om succesvolle behandelingen en operaties te ondergaan van experts uit mijn land en Zweden, waardoor ik een betere kwaliteit van leven heb gekregen dan ik had verwacht.

Wat heeft je het meest geholpen tijdens het behandelingsproces?

Familie en muziek. Ik luisterde de hele dag naar muziek en zong hardop. Ik stond bekend als de “zangeres” van de oncologieafdeling en soms zagen de artsen me door de deur en kwamen ze niet op bezoek om mijn gezang niet te onderbreken. Het was de “overdag zingen om de dokter weg te houden” situatie die ik had 😀 (het werkte soms, ik kan ook niet zingen).

Wat is er in je leven veranderd sinds de diagnose kanker?

Ik heb het gevoel dat ik van de ene op de andere dag volwassen ben geworden, ik ben mijn kinderlijke onschuld kwijtgeraakt en ik heb nooit echt het gevoel gehad dat ik bij mijn vrienden paste. Door de jaren heen werd mijn overlevingsmodus in veel situaties geactiveerd, dus soms voelt het leven meer als overleven dan als leven. Maar ik heb ook geleerd om grenzen te stellen en op te komen voor wat ik geloof en wil. Ik ben me meer bewust van de kleine dingen die me gelukkig maken en ik geniet en voel het leven veel meer omdat ik zo dankbaar ben dat ik nog een kans in het leven heb gekregen.

Als je jezelf zou ontmoeten op de dag dat je een diagnose te horen kreeg, wat zou je dan tegen je jongere zelf zeggen?

Eigenlijk deed mijn jongere ik alles wat ze moest doen. Mijn ouders hebben fantastisch werk geleverd door een veilige ruimte te creëren en het steunsysteem op te bouwen dat ik nodig had, dus ik geloofde meteen dat het goed zou komen, twijfelde nooit aan mezelf, vocht harder dan ik kon en vertrouwde op het proces. Gaandeweg heb ik het gevoel dat ik die kwaliteiten ben kwijtgeraakt. Ik zou willen dat mijn jongere ik mijn oudere ik eraan zou herinneren hoe sterk ik was en dat alles goed komt.

Wat heb je tot nu toe bereikt (formeel of informeel, opleiding of hobby)?

Een van mijn grootste prestaties is het werk dat ik doe voor de kinderkankerpatiënten in mijn land. Sinds 2018 doe ik vrijwilligerswerk, beheer ik projecten en voer ik bewustmakingscampagnes. Gaandeweg heb ik geleerd dat ik het gelukkigst ben als ik de afdeling hemato-oncologie bezoek en tijd doorbreng met kinderen die tegen kanker vechten. Ik weet dat ik een verschil heb gemaakt wanneer de kinderen, die nu gezond zijn, me bellen of sms’en om me te vertellen over hun dagelijkse leven na de kankerbehandeling. Dit werk werd erkend door de stad Skopje en ik kreeg, samen met 4 andere vrijwilligers, de “13
^th
November” op humanitair gebied voor het helpen van kinderen die tegen kanker vechten, een onderscheiding die een van de hoogste onderscheidingen in mijn land is.

Wat staat er op je bucketlist?

Op dit moment staan er drie dingen op mijn bucketlist. Reis de wereld rond, doe een masteropleiding en ga paragliden.

Wat zijn jouw persoonlijke regels?

Doe nooit meer iets wat je niet wilt.

Familie komt op de eerste plaats.

Niemand kan me vertellen wat mijn grenzen zijn. Maar ik kan je wel vertellen waar mijn grenzen liggen als het om mijn leven gaat.

Wat houdt je elke dag op de been?

Dat ik mijn beste prestatie nog niet heb geleverd. Ik heb nog zoveel te leren, mensen te ontmoeten, te voelen, te overwinnen en te bereiken in het leven. En muziek, vrienden en familie.

Welk persoonlijk doel wil je nu bereiken?

Mijn doel in het leven vinden en mijn beste ik ontplooien.

Welke les was voor jou het moeilijkst om te leren?

Wat ik op de harde manier heb geleerd, is om mijn emoties niet op te kroppen. Ze komen jaren later uit wanneer je het het minst verwacht en in een vorm die je je niet eens kunt voorstellen. Het is oké om je niet goed te voelen en je hebt niemand nodig om je gevoelens te bevestigen. En ik heb nog steeds moeite om te leren dat ik genoeg ben.