Embracing a New Normal: The Journey of 35-year-old Erik Sturesson Through Cancer and Beyond

Wat is je naam? Hoe oud ben je? Waar kom je vandaan?

Mijn naam is Erik Sturesson, ik ben 35 en kom uit Zweden, hoewel ik tegenwoordig veel tijd doorbreng in Roemenië.

Wat is je diagnose?

Non-Hodgkin-lymfoom, T-cel.

Hoe en wanneer kwam je achter je diagnose?

Ik was 15, maar bijna 16 toen ik de diagnose kreeg, op 2 november 2003.
Helaas duurde het, zoals gebruikelijk, een paar maanden vanaf het moment dat we voor het eerst medische hulp zochten voordat ze doorhadden dat het niet gewoon astma en verkoudheid was.

Wat heeft de reis door kanker jou geleerd?

Ik heb geleerd dat we allemaal een vorm van geluk hebben, we krijgen allemaal iets dat we kunnen gebruiken, dat ons in staat stelt om dingen te doen, om een fatsoenlijk leven te leiden.
Het is misschien niet allemaal wat we zouden willen, we kunnen misschien niet de dingen doen die we in ons oude leven wilden doen.
Toch moeten we ons allemaal aanpassen en proberen iets te vinden dat we kunnen en willen doen in ons nieuwe leven na de behandeling.
Het is OK om te rouwen om het verlies van je oude leven; dat heb ik lang gedaan en ik mis het soms nog steeds.

Wat is er in je leven veranderd sinds de diagnose kanker?

Er waren een paar dingen die hetzelfde bleven.
Ik was erg atletisch en energiek en ging naar school zoals elke normale tiener.
Dit was binnen een maand of zo na het begin van de kankerbehandeling verdwenen, nadat ik een paar diep-veneuze tromboses had gekregen die zich verspreidden, bloedvergiftiging en een paar keer gordelroos.
Daarna had ik intense vermoeidheid, PTSS, depressie en veel andere lichamelijke problemen.
Ik heb echter ook levenservaring opgedaan en een grote gemeenschap van vrienden in heel Europa.
Dat heeft me hierheen geleid en ik zou het krijgen van kanker niet ongedaan willen maken, zelfs als ik dat kon.

Als je jezelf zou ontmoeten op de dag dat je een diagnose te horen kreeg, wat zou je dan tegen je jongere zelf zeggen?

Ik zou mezelf hebben geïnformeerd over de mogelijke late complicaties en dat ik voorbereid zou moeten zijn op het feit dat dingen na de behandeling misschien niet meer de oude worden.
Ik zou ook zeggen dat het niet slecht hoeft te zijn omdat ik een nieuw normaal leven zou vinden – het proces zou waarschijnlijk sneller verlopen als ik het vanaf het begin wist, ook al zou ik het niet meteen hebben geaccepteerd.

Wat zou je willen bereiken binnen EU-CAYAS-NET?

Ik wil graag helpen om de gemeenschap uit te bouwen en meer overlevenden erbij te betrekken.
Dit aspect is erg belangrijk voor mij, omdat de toetreding tot Barncancerfonden en YCE in 2017 het beste was wat mij persoonlijk ooit is overkomen en ik wil graag dat anderen dit ook ervaren.
Verder hoop ik, met de lessen die ik heb geleerd van het ambassadeursprogramma, het intervisieonderzoek en wat ik leer via EUPATI, te helpen lobbyen voor meer gelijke en verbeterde zorg voor CAYA, met name zorg voor late complicaties en geestelijke gezondheid.

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik heb een paar hobby’s die ik al jaren afwissel.
Ik game voornamelijk en fotografeer wildlife maar ik hou ook van RC auto’s, voornamelijk crawlers maar ook bashers.

Ik besteed ook veel tijd aan dingen die te maken hebben met de activiteiten in de EU-CAYAS-NET gemeenschap, op dit moment met name de collegiale bezoeken die gepland staan voor deze zomer, evenals de Discord voor overlevenden van kanker onder jongeren.

Wat is je favoriete motto in het leven?

Dingen kunnen vrijwel altijd erger worden, met de dood als enige echte beperkende factor, dus vraag zo snel mogelijk om hulp.
Daarom is het ook belangrijk dat de gezondheidszorg snel handelt.

Wat staat er op je bucketlist?

Ik zou graag het Amazoneregenwoud bezoeken voor de wilde dieren.
En parachutespringen (waar dan ook).
Ik zou ook graag een paar van mijn favoriete plekken waar ik ben geweest willen bezoeken: het regenwoud in Borneo en Costa Rica, vooral Corcovado National Park, en Cazanele Dunarii in Roemenië.

Wat doe je om te ontspannen?

Ik ben bijzonder slecht in ontspannen.
Maar spelletjes spelen onder het genot van een biertje of twee werkt wel.

Waar ben je het meest dankbaar voor in je leven?

Dat mijn depressie, PTSS, problemen met de alvleesklier, vermoeidheid en al het andere nog steeds beheersbaar is en dat ik in staat ben om betrokken te zijn bij activiteiten zoals deze bij #beatcancer en YCE, dat ik in staat ben om te reizen, te wandelen, te praten.
Het is mijn geluk.
Maar ik ben niet dankbaar dat ik nog leef.
Het is meer een verwachting – in ieder geval totdat ik echt dood ben.

Wat is het laatste dat je hebt gekeken op tv/internet/Netflix en waarom heb je daarvoor gekozen?

Het laatste wat ik heb gekeken was The Last of Us.
Ik heb het spel jaren geleden gespeeld toen het uitkwam op PS3 en ik vond het geweldig.
En ze hebben geweldig werk geleverd met de tv-versie – het is een serie waar iedereen van kan genieten, niet alleen wij nerds die het spel hebben gespeeld.