Door Kate Bowler

In haar diepgaande en meeslepende werk No Cure for Being Human daagt Kate Bowler het meedogenloze streven naar perfectie dat de maatschappij oplegt uit. Op haar vijfendertigste werd Bowlers leven abrupt onderbroken door een diagnose van kanker, waardoor haar geloof in grenzeloze mogelijkheden in duigen viel. Met een mix van humor en oprechtheid duikt ze in de moderne ‘best life now’ cultuur die uitputtende positiviteit en de illusie van controle over ons lot promoot.

De realiteit onder ogen zien

Bowler deelt openhartig haar worsteling met haar ziekte, ambitie en geloof, op zoek naar authenticiteit in een wereld die kwetsbaarheid vaak ontkent. Ze onthult de absurditeit van zelfhulp-mantra’s die transformatie beloven terwijl ze de inherente kwetsbaarheid van het menselijk bestaan negeren.

Een menselijke verbinding

Door middel van haar verhaal benadrukt Bowler het belang van gemeenschap en verbondenheid bij het aangaan van de onvoorspelbare uitdagingen van het leven. Ze schetst een levendig beeld van de menselijke ervaring en erkent het naast elkaar bestaan van schoonheid en tragedie, hoop en wanhoop. Haar verhaal herinnert ons eraan dat er geen genezing is voor het mens-zijn, maar dat het omarmen van onze gedeelde menselijkheid wel heel krachtig is.