Het leven van Zuzana Tomášiková nam een onverwachte wending toen ze op haar 19e werd gediagnosticeerd met osteosarcoom, een bottumor.
Maar Zuzana liet zich niet definiëren door kanker.
In dit interview deelt ze haar verhaal over veerkracht, het belang van de gemeenschap en hoe ze vreugde vindt in het alledaagse.

Wat is je naam? Hoe oud ben je? Waar kom je vandaan?

Zuzana Tomášiková, binnenkort 38 jaar, oorspronkelijk uit Slowakije, woont al meer dan 20 jaar in Duitstalige landen, eerst in Wenen, Oostenrijk en nu in Zürich, Zwitserland.

Wat is je diagnose?

Toen ik 19 jaar oud was, werd bij mij osteosarcoom, een bottumor, in mijn linkerbeen geconstateerd.

Hoe en wanneer kwam je achter je diagnose?

Gelukkig was de tumor buiten het bot gaan groeien, dus ik merkte een bult onder mijn knie die gevoelig werd als ik er druk op uitoefende.
Het duurde enkele weken tot maanden voordat de juiste diagnose werd gesteld.

Wat heeft je het meest geholpen tijdens het behandelingsproces?

Onvoorwaardelijke steun en aanwezigheid van mijn ouders en mijn broer, en een onbeantwoorde tienerliefde die me hielp om me op de toekomst te richten, dagdromend over hoe het zal zijn als ik klaar ben met de behandeling en we elkaar ontmoeten en ik kort haar zal hebben na de haaruitval door chemo.
Het is een ongelooflijk krachtig hulpmiddel, de affirmaties en het positieve denken over het leven na kanker.
Het hielp me zonder de achterliggende theorie te kennen, omdat ik een tiener was bij wie kanker werd vastgesteld.

Wat is er in je leven veranderd sinds de diagnose kanker?

Het is een moeilijke vraag, ik ben ondertussen volwassen geworden… dus waarschijnlijk alles.
Het is onmogelijk om te zeggen wat er anders zou zijn geweest als ik deze ervaring niet had meegemaakt en gelukkig heb ik niet veel tijd besteed aan het denken aan “wat als…”.
Er is geen mogelijkheid om een parallel universum binnen te gaan of te bespioneren waarin ik niet werd geconfronteerd met de diagnose kanker en de behandeling en het overlevingsproces niet heb doorgemaakt… Wat ik weet is dat ik speel met de kaarten die ik heb gekregen en tot nu toe slaag ik erin om van het spel te genieten, althans het grootste deel van de tijd… Soms heb ik de indruk dat ik eerder heb erkend wat er echt toe doet in het leven in vergelijking met mijn leeftijdsgenoten.
Hoewel dat hardop zeggen nogal arrogant klinkt.
Tot slot, als het gaat om “wat je niet doodt, maakt je sterker…”. Ik geef de voorkeur aan het verhaal dat het NIET het “slechte” zelf is dat je leert/kracht geeft, maar de manier waarop en het vermogen waarmee je leert om daarmee om te gaan.
Ofwel het vinden van de innerlijke kracht in jezelf en of van degenen om je heen die je helpen daarmee om te gaan…

Wat zou je willen bereiken binnen EU-CAYAS-NET?

Ik wil de gemeenschap versterken, geïnteresseerden bij elkaar brengen, het bewustzijn vergroten en ten minste enkele jongeren motiveren om beter voor zichzelf te zorgen en/of actief te worden.
Ik wil ook helpen bij het ontwikkelen van al het broodnodige materiaal waar we allemaal op wachten.
Persoonlijk ben ik ook op zoek naar echte verbinding en quality time in een ongelooflijk emotioneel sterke gemeenschap.

Wat doet jou onmiddellijk oplichten?

Bergen, meren, warme chocolademelk of een welverdiend biertje na een wandeling (bij voorkeur met een panoramisch uitzicht op een besneeuwd landschap), quality time met mijn vrienden en familie, speeltijd met mijn neefje, lekker eten, mijn aquafit-training, dansen, wellness, zingen (vooral zonder de woorden goed te kennen en zo mijn beste vriendin gek te maken) en nog veel meer kleine dingen in het leven.

Waar ben je het meest dankbaar voor in je leven?

Mijn familie, mijn vrienden en de pure “willekeur” waar ik woon en dat ik de diagnose vroeg genoeg kreeg & behandeld werd in een van de beste plaatsen in Europa.
Hierdoor kan ik overleven en een ongelooflijk toegewijde, inspirerende en krachtige gemeenschap met ongelooflijk veel sterke persoonlijkheden ontmoeten en me daarbij aansluiten.

Wat geeft jouw leven een zinvol gevoel?

Verbindingen met andere mensen, familie en vrienden, maar ook collega’s en soms zelfs vreemden als ze toevallig ergens samenkomen.
Ook mijn betrokkenheid bij Childhood Cancer International Europe, zien en mee-ontwikkelen wat we kunnen bereiken en hoe we (toekomstige) patiënten kunnen helpen met onze belangenbehartiging op basis van doorleefde ervaringen.

Hoe ga je ermee om als het moeilijk wordt?

Zeker vaak (over)denkend en eerst met mezelf bezig, totdat ik een punt bereik en een paar van mijn hele goede vrienden erbij betrek.
Afhankelijk van het onderwerp weet ik tot wie ik me moet wenden.
Ik ben heel dankbaar dat ik zulke geweldige mensen in mijn leven heb.
Ik stel ook uit door kleine dingen in mijn flat te herschikken, wat me ook helpt om mijn gedachten te ordenen en de volgende stappen te “verwerken”.

Wat is een boek dat je zeker aanraadt om te lezen? Of een film om te kijken? Of een liedje om naar te luisteren?

Er zijn te veel boeken die me hebben aangesproken; een van de laatste was Where You Come From van Saša Stanišić.
Ik hield ook van Magisch schoonmaken van Mari Kondo, het had iets rustgevends, bijna meditatiefs.
Last but not least geniet ik van goede Scandinavische en nu ook Duitse en Zwitserse thrillers.