Ewing-sarcoom, een zeer agressieve bot- en weke delen kanker, wordt beschouwd als een uitstekend voorbeeld van de paradigma’s van een translocatie-positief sarcoom: een genetisch vrij eenvoudige ziekte met een specifiek en neomorf potentieel therapeutisch doelwit, waarvan de oncogene rol tientallen jaren geleden onweerlegbaar werd gedefinieerd. Dit is een ziekte die per definitie micrometastatische ziekte heeft bij diagnose en een sombere prognose voor patiënten met macrometastatische of recidiverende ziekte. Internationale samenwerkingsverbanden hebben de huidige zorgstandaard gedefinieerd in prospectieve studies, waarbij meerdere cycli van systemische therapie gecombineerd worden met lokale behandeling; beide gaan gepaard met een aanzienlijke morbiditeit die kan resulteren in een sterke psychologische en fysieke belasting voor overlevenden. Desondanks biedt de combinatie van niet-gerichte chemotherapeutica en zich steeds verder ontwikkelende lokale modaliteiten tegenwoordig een realistische kans op genezing voor de meerderheid van de patiënten met Ewing-sarcoom. In dit overzicht richten we ons op de huidige standaard voor diagnose en behandeling en proberen we enkele van de meest dringende vragen in de klinische praktijk te beantwoorden. Daarnaast geeft dit overzicht wetenschappelijke antwoorden op klinische verschijnselen en definieert af en toe de resulterende translationele studies die nodig zijn om de hindernis van behandelingsgeassocieerde morbiditeiten en, het belangrijkst, niet-overleving te overwinnen.