De komst van dosisgeïntensiveerde intervalgecomprimeerde therapie heeft de gebeurtenisvrije overleving voor patiënten met gelokaliseerd Ewing-sarcoom (EwS) verbeterd tot 78% na 5 jaar. Echter, bijna een kwart van de patiënten met gelokaliseerde tumoren en 60-80% van de patiënten met uitgezaaide tumoren krijgt een recidief en sterft aan de ziekte. Bovendien blijven degenen die overleven vaak achter met invaliderende late effecten. Klinische kenmerken afgezien van het stadium zijn ontoereikend gebleken om patiënten zinvol te classificeren voor risicostratificerende therapie. Daarom is er een grote behoefte aan het ontwikkelen van benaderingen om patiënten met EwS te stratificeren op basis van moleculaire kenmerken. In de afgelopen tien jaar heeft nieuwe technologie de studie van meerdere moleculaire biomarkers bij EwS mogelijk gemaakt. Voorlopig bewijs, dat nog moet worden gevalideerd, ondersteunt veranderingen in het kopiegetal en verlies van functie mutaties in tumorsuppressorgenen als biomarkers voor de uitkomst bij EwS. Eerste studies van circulerend tumor-DNA toonden aan dat diagnostische ctDNA-last en ctDNA-klaring tijdens inductie ook geassocieerd zijn met uitkomst. Daarnaast zou fusiepartner een eerste vereiste moeten zijn voor inschrijving in klinische onderzoeken naar EwS, en het type fusie en de structuur moeten verder worden bestudeerd om de prognostische impact te bepalen. Deze opkomende biomarkers vormen een nieuwe horizon in ons begrip van het ziekterisico en zullen toekomstige inspanningen mogelijk maken om aan het risico aangepaste behandelingen te ontwikkelen.