Vanesa Karaivanova, u której w młodym wieku zdiagnozowano białaczkę, ma za sobą historię odporności i wytrwałości. Obecnie ma 24 lata i nie tylko tańczy przez życie, ale także wykorzystuje swoje doświadczenia, aby wspierać innych stojących przed podobnymi wyzwaniami. W tym wywiadzie zagłębiamy się w jej historię, badając wyciągnięte wnioski, niezachwiane wsparcie, które znalazła, oraz cele, które nadal napędzają jej pasję.
Jak masz na imię? Ile masz lat? Skąd jesteś?
Jestem Vanesa Karaivanova. Mam 24 lata i pochodzę z Sofia, Bułgaria.
Jaka jest twoja diagnoza?
Ostra białaczka limfoblastyczna
Jak i kiedy dowiedziałeś się o swojej diagnozie?
Po długim okresie wyczerpania i bólu mięśni i całego ciała, w wieku 7 lat zdiagnozowano u mnie ostrą białaczkę limfoblastyczną.
Czego nauczyło cię doświadczenie z rakiem?
Leczenie raka nauczyło mnie nigdy nie brać za pewnik życia, które mam, cieszyć się tak prostymi rzeczami, jak ciepło słońca, zapach natury i czas spędzony z przyjaciółmi i rodziną. Nauczyło mnie również czarnego humoru, który moim zdaniem jest niezbędny do przezwyciężenia nawet najbardziej bolesnych sytuacji w życiu 🙂 Kolejną rzeczą, której nauczyło mnie doświadczenie z rakiem, jest podążanie za głosem serca i podejmowanie ryzyka. Nikt z nas tak naprawdę nie wie, ile czasu nam zostało, więc naprawdę chcę spróbować wszystkiego, o czym marzyłam, gdy byłam w szpitalu.
Co najbardziej pomogło ci podczas procesu leczenia?
Podczas leczenia najbardziej pomogła mi miłość i troska ze strony mojej rodziny. Nigdy też nie przestałam marzyć o powrocie do życia i robieniu wszystkich rzeczy, które kochałam przed leczeniem. Jak tylko zakończyłam leczenie, zaczęłam uczęszczać na zajęcia baletowe.
Co zmieniło się w Twoim życiu od czasu zdiagnozowania raka?
Doświadczenie z rakiem dało mi cel, jakim jest pomoc innym pacjentom onkologicznym podczas ich leczenia. Chcę, aby wszystkie dzieci i młodzież z chorobą nowotworową wiedziały, że nie są same w swojej walce. Naprawdę chcę przyczynić się do lepszej przyszłości zarówno dla pacjentów, jak i osób, które przeżyły chorobę w moim kraju i w całej Europie. Zajęcie się wyjątkowymi wyzwaniami związanymi z rakiem dojrzewania jest niezbędne w tej misji. Po zdiagnozowaniu u mnie raka poznałam również wiele innych osób, które przeżyły chorobę nowotworową, a niektóre z nich do dziś są moimi najlepszymi przyjaciółmi.
Gdybyś miał spotkać siebie w dniu, w którym usłyszałeś diagnozę, co powiedziałbyś swojemu młodszemu ja?
Gdybym miała spotkać siebie w dniu, w którym usłyszałam diagnozę, prawdopodobnie powiedziałabym sobie, że będę w stanie spełnić wszystkie swoje marzenia i żyć pełnią życia. Powiedziałbym sobie również, że życie po diagnozie i później po leczeniu będzie trudne. Niemniej jednak pewnego dnia ból i łzy znikną, a ja oddam całą swoją miłość i siłę dzieciom, które są teraz na tej samej drodze.
Co robisz w wolnym czasie?
Uwielbiam tańczyć. W wolnym czasie zawsze szukam nowych zajęć tanecznych, na które mogłabym się zapisać.
Czego potrzebujesz/chcesz się nauczyć?
Chciałbym wziąć udział w szybkim kursie gotowania. Myślę, że gotowanie dla przyjaciół i rodziny to świetny sposób na wyrażenie miłości i troski. Jednak wiele moich eksperymentów z gotowaniem kończyło się katastrofą. Częstym błędem jest dodawanie soli do muffinów. :0
Jaka jest najlepsza rada, jaką kiedykolwiek otrzymałeś?
Że powinniśmy kochać ludzi takimi, jakimi są, a nie takimi, jakimi chcielibyśmy, aby byli.
Jakie jest Twoje ulubione motto życiowe?
To cytat z filmu "Amelie" - "Więc, mała Amelie, twoje kości nie są ze szkła. Możesz przyjmować ciosy życia".
Co sprawia, że natychmiast się zapalasz?
To, co sprawia, że natychmiast się rozpromieniam, to uśmiechy dzieci. A także mój brat.
Jaki osobisty cel chciałbyś osiągnąć w następnej kolejności?
Moim osobistym celem jest uzyskanie tytułu magistra psychologii dziecięcej, który rozpoczęłam kilka miesięcy temu**.**
Za co w swoim życiu jesteś najbardziej wdzięczny?
Przede wszystkim jestem bardzo wdzięczny mojej rodzinie i przyjaciołom. Po drugie, jestem bardzo wdzięczna za szansę na piękne życie po raku. Niestety, nie wszyscy pacjenci mają taką szansę, co jest dla mnie największą bolączką.
Której aplikacji na telefonie używasz najczęściej?
Z pewnością jest to Instagram. Naprawdę podoba mi się to, że mogę komunikować się i czuć się bliżej moich przyjaciół, którzy mieszkają daleko ode mnie.
