Bhí Iris (26) 10 mbliana d’aois nuair a diagnóisíodh go raibh géar leoicéime linfóblastach uirthi . Bhí sí i ngrád a seacht. Tháinig tréimhse éiginnte ina dhiaidh sin inar bhraith sí nár chualathas i gcónaí. Go dtí go n-osclaíodh an clinic níos déanaí ag Ionad Banphrionsa Máxima. Roinneann sí a taithí phearsanta.
'Bhí mé ag éirí tuirseach i bhfad níos tapúla agus freisin meáchan a chailleadh,' a deir Iris. 'Tar éis seiceála leis an dochtúir teaghlaigh, tharla sé nach raibh sé go maith. Fuair siad leoicéime limfeach ghéarmhíochaine agus ligeadh isteach in Ospidéal na Leanaí Sophia mé. Ní raibh a fhios agam cad a bhí i gceist le leoicéime go díreach; Ní raibh aon smaoineamh agam. Shíl mé go raibh sé pfeiffer.
Tháinig tréimhse dheacair ina dhiaidh sin. Go háirithe nuair nach raibh Iris 'leis an mbarda péidiatraiceach a thuilleadh' agus chuaigh sé isteach sa caithreachas. 'Bhí mé i gcéim ina raibh mé ag athrú scoileanna agus ag bualadh le cairde nua. Tá sé sin deacair go leor leis an diagnóis sin i gceist. Ach freisin na tástálacha a fheiceáil má tá tú torthúil. Rud nach smaoiníonn tú air ag aois óg, ach anois tá sé an-tábhachtach go tobann. Is é an rud a thug mé faoi deara go raibh orm gach rud a dhéanamh amach dom féin.
Ar deireadh, timpeall ocht mbliana déag d'aois, chuaigh mé i dteagmháil leis an Dr van Noesel mé féin. Chuir mé ríomhphost chuige ag iarraidh cá háit le dul chun na rudaí seo a fháil amach, agus nach raibh a fhios agam cá raibh mé i mo sheasamh. Go comhtharlaitheach, fuair mé an ríomhphost seo díreach an tseachtain seo. D'fhreagair sé go mbeadh clinic lárnach amháin LATER ag oscailt go luath, ag Ionad Banphrionsa Máxima.
Anois Is rannóg ar leith é an clinic LATER sa Máxima, ar shiúl ó thaobh an chúraim. Is deas liomsa é sin amháin, mar tá sé fós ag tabhairt aghaidh ar na leanaí tinne a fheiceáil. Don chéad uair bhí an mothú agam nach raibh mé i m’aonar. Ar thaobh amháin, cuireann tú leis an eolaíocht anseo, agus ar an láimh eile, is féidir liom teacht anseo i gcónaí má tá rud éigin ann. Sa chlinic LATER, smaoiníonn daoine ar cad is féidir a dhéanamh níos fearr agus cén áit ar féidir leo sinn a threorú. Ní hamháin go mbaineann sé le cúrsaí leighis ach baineann sé leis an obair agus leis an scoil freisin, mar shampla. Déanann daoine anseo a ndícheall infheistíocht a dhéanamh ionainn mar ghrúpa othar agus tá sé sin an-speisialta domsa.
An tseachtain seo chugainn bainim céim amach. Rinne mé staidéar ar leigheas, céim ocht mbliana. Sin, cé gur theastaigh uaim a bheith i mo dhearthóir intí. In altranas dúirt siad i gcónaí “Beidh tú i do dhochtúir,” ach níor theastaigh uaim smaoineamh air sin. Thug mé cuairt ar a dhóthain ospidéil cheana féin. Níos déanaí thosaigh sé ag itch. An raibh siad ceart? Chinn mé cuairt a thabhairt ar lá oscailte agus díoladh láithreach é. Cé chomh iontach is a bheadh sé, tar éis an cheimiteiripe go léir, go bhféadfainn a bheith i mo dhochtúir agus rud éigin a thabhairt ar ais freisin, shíl mé. d'éirigh liom.
Tar éis na saoire, tosóidh mé mar lianna barda ag seomra éigeandála an Reinier de Graaf Gasthuis i Delft. Rud ba mhaith liom a dhéanamh an chuid is mó ar fad. Nóiméad mhothúchánach freisin do mo thuismitheoirí. Bhí an oiread sin cúraim agus brón orthu nuair a bhí mé tinn. Is mór iad go bhfeiceann siad anois mé ag céim amach mar dhochtúir bunúsach.
Uair amháin gach trí bliana tugaim cuairt ar an gclinic LATER sa Máxima arís. Ansin déantar ultrafhuaime de mo chroí, tarraingítear fuil agus labhairt linn faoi conas atá rudaí ag dul. Smaoineamh an-deas.
