Tá thart ar 40% de dhaoine fásta óga a diagnóisíodh le hailse singil. Déanann daoine comhpháirtíochta ar chóireáil ailse ghníomhach oiriúnú níos fearr go fisiceach agus go síceolaíoch i gcomparáid leo siúd nach bhfuil páirtí acu. Léirigh staidéir cháilíochtúla go bhféadfadh go mbeadh imní ar mharthanóirí ailse faoi chomhpháirtí a aimsiú sa todhchaí, áfach, níorbh eol cé acu an bhfuil údar leis an imní seo.
Chun an freagra sin a fháil, rinne Tuinman et al (2018) taighde san Ísiltír. Chruthaigh siad staidéir thurgnamhach vignette, ag tabhairt próifílí ficsin do dhaoine ó shuíomh gréasáin dhátú, do ghrúpa comhghleacaithe agus mic léinn de chomhpháirtithe córúla féideartha a tháinig slán as ailse nó rialuithe nach raibh ailse orthu riamh. D'fhiafraigh siad de na rannpháirtithe ar dócha go dtabharfaidís dáta do na daoine faoi seach.
Níor léirigh na torthaí aon difríocht sa mhian le marthanóir ailse go dtí seo i gcomparáid le duine gan aon stair ailse. Tugann na taighdeoirí hipitéis go bhféadfadh dearcadh níos dearfaí a bheith ag rannpháirtithe (mic léinn an choláiste, 19 mbliana d’aois ar an meán) ar mharthanacht mar gheall ar na meáin shóisialta agus feachtais.
Léirigh an taighde freisin gur mian le formhór na ndaoine foghlaim faoin diagnóis ailse tar éis cúpla dáta, seachas ar an gcéad dáta nó roimh chruinniú pearsanta (ina measc siúd a bhíonn ag comhrá ar líne trí aipeanna dhátú).
