Sarah (10 lat) cierpi na guza mózgu (medulloblastoma). Ze względu na swój stan zdrowia miała ograniczoną zdolność uczęszczania do szkoły, więc otrzymała system teleobecności. Systemy teleobecności, takie jak roboty lub awatary, są obecnie omawiane jako obiecujące podejście do poprawy poczucia przynależności, uczestnictwa społecznego, a następnie wyników w nauce dzieci z chorobami przewlekłymi. Jeden z tych systemów teleobecności, zaprojektowany specjalnie dla przewlekle chorych dzieci, nazywany jest awatarem i pokazany jest na poniższym obrazku.
Awatar jest połączony z tabletem dziecka za pomocą aplikacji i może przesyłać dźwięk w obu kierunkach. Transmisja wideo działa tylko w jednym kierunku, więc użytkownik może zobaczyć swoją klasę lub kolegów z klasy, ale nie odwrotnie. Awatar jest poręczny, można go łatwo nosić i zabierać ze sobą na wycieczki szkolne. Thomas Pletschko i jego koledzy analizują użycie i możliwe skutki awatara na przykładzie Sary.
Doświadczenia z awatarem
Sarah pozostała integralną częścią klasy i mogła nadal uczestniczyć w życiu akademickim i towarzyskim. Włączenie awatara po raz pierwszy na lekcji muzyki przebiegło bez żadnych problemów. Zarówno ona, jak i jej matka były szczególnie zachwycone faktem, że awatar przekazywał głos Sary, a nie głos robota. Nauczycielka stwierdziła, że przyzwyczajenie się do awatara zajęło tylko chwilę i był on łatwy w użyciu od samego początku. Według wszystkich uczestników, przejęcie odpowiedzialności za awatara przez kolegę z klasy było szczególnie ważne, aby zwrócić uwagę nauczyciela na sygnały wizualne i upewnić się, że nauczyciel zauważy, że Sara chce coś powiedzieć. Jeśli chodzi o uczestnictwo społeczne, Sarah stwierdziła, że "była tam tak samo jak inni uczniowie" i "nie czuła się inna od pozostałych". Czuła się tak, jakby "nadal należała do klasy" i stwierdziła, że dzięki awatarowi niczego nie przegapiła, a nawet mogła szeptać lub rozmawiać z sąsiadami bez zauważenia przez nauczycieli. Zapytana o to, czy jest inaczej być w szkole z awatarem, Sarah stwierdziła, że "oczywiście, że jest inaczej", ale "jest fajnie i jestem szczęśliwa z obu stron", co oznacza, że jest szczęśliwa będąc w szkole z awatarem, jak i w prawdziwym życiu".
Wyzwania związane z awatarem
Według nauczycielki możliwym wyzwaniem było dodatkowe przygotowanie do lekcji i dopasowanie materiału do awatara, ponieważ musiała rozważyć, "czy jest to wykonalne dla Sary". Innym wyzwaniem były trudności techniczne, na przykład gdy obraz był zniekształcony lub połączenie zostało przerwane.
Podsumowanie
Podsumowując, wszystkie strony (Sarah, jej matka i nauczycielka) opisały głównie pozytywne doświadczenia z awatarem. Identyfikacja z awatarem była silnie obecna, a awatar był używany głównie do utrzymywania kontaktu z kolegami z klasy, uczestniczenia w zajęciach lekcyjnych, a także w lekcjach szkolnych, co staje się niezwykłym doświadczeniem w kontekście chorób przewlekłych. Doświadczenia Sary z awatarem pokazują, że mogła pozostać w kontakcie z kolegami z klasy i utrzymać poczucie przynależności do szkoły, mimo że nie była w stanie fizycznie uczestniczyć w zajęciach. Zalecane wymagania dotyczące wdrożenia
- Aby utrzymać uczestnictwo społeczne, konieczne jest, aby użytkownicy poznali już swoich kolegów z klasy i nauczycieli oraz uzyskali wgląd w codzienne życie szkolne przed użyciem awatara.
- Zdefiniuj osoby odpowiedzialne za awatara (np. kolegów z klasy), których zadaniem jest naładowanie go i zabranie do różnych sal lekcyjnych.
- Konieczny może być dodatkowy czas na przygotowanie nauczycieli oprócz ich gotowości do wdrożenia awatara do codziennej rutyny.
